Πώς την εκτόπισε... «άγιε»;

Από τότε που η Χριστιανική θρησκεία έγινε η μόνη θρησκεία των Ελλήνων, αφού εκτόπισε την πολυθεΐα του Ολύμπου και αφού προσέλαβε πάμπολλα στοιχεία του Ελληνικού πολιτισμού, όπως τη γλώσσα, τους φιλοσοφικούς όρους, το δημοκρατικό πολίτευμα στην εκκλησιαστική διοίκηση, την εξεικόνιση του Θείου και άλλα εδημιουργήθη νέος χαρακτήρας του ελληνικού πολιτισμού ο οποίος δεν νοείται χωρίς τον Χριστιανισμό, ούτε και μακριά από την Εκκλησία. Ο Χριστιανισμός εβοηθήθη τα μέγιστα από τον Ελληνισμό, ως προς το εξωτερικό ασφαλώς περίβλημά του και τη δυνατότητα έκφρασης και διάδοσής του. Μα κι ο Ελληνισμός ωφελήθη το ίδιο, αν όχι περισσότερο, από αυτή τη σύζευξη. Φτάνει να θυμηθούμε ότι όλη η πνευματική παραγωγή των Ελλήνων σταματά τον 3ον π.Χ.αιώνα. Για τρεις και πλέον αιώνες δεν έχουμε ούτε καν υπομνημάτιση των παλαιοτέρων έργων φιλοσοφικών ή άλλων. Έρχεται ο Χριστιανισμός, όμως, και με το νέο πνεύμα και τις νέες έννοιες που φέρει στον κόσμο δίνει νέαν ώθηση στα Ελληνικά γράμματα. Η Κ.Δ. εγράφη, αλλά και ερμηνεύθη και ανελύθη από τους Πατέρες της Εκκλησίας στην Ελληνική. Γι αυτό κι οι Έλληνες εταύτισαν την Ορθόδοξη πίστη και την Ελληνική εθνική συνείδηση. Η ταύτιση αυτή απετέλεσε τη νέα πνευματική δύναμη την οποία το «Ελληνικόν» αντέταξε στην πίεση των οιωνδήποτε κατακτητών. Η Εκκλησία κατέστη, έτσι, η προστάτις του έθνους σε κάθε στιγμή. Και το έθνος εσώθη πάντοτε δι’ αυτής. Στρέφοντας σήμερα το βλέμμα μας προς τα πίσω διαπιστώνουμε ότι η Ιστορία της Εκκλησίας είναι η Ιστορία του Έθνους μας. Οι τύχες της είναι και τύχες του, οι θυσίες της είναι και θυσίες του, η χαρά της πάντοτε χαρά του.

Το πιο πάνω απόσπασμα από το κείμενο με τίτλο: Ο ρόλος της εκκλησίας στον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-59, που βρίσκεται αναρτημένο στην επίσημη ιστοσελίδα της Ιεράς Μητρόπολις Πάφου και φέρει την υπογραφή του Μητροπολίτη Πάφου Γεώργιου, θα σχολιάσουμε στο παρών άρθρο.

Στο κείμενο ο Πάφου Γεώργιος παραδέχεται σωστά ότι «η χριστιανική θρησκεία έγινε η μόνη θρησκεία των Ελλήνων, εκτοπίζοντας την πολυθεΐα του Ολύμπου, προσλαμβάνοντας [ή αντιγράφοντας], πάμπολλα στοιχεία του Ελληνικού πολιτισμού», αποφεύγει, όμως, να αναφερθεί στον τρόπο με τον οποίο επήλθε αυτός ο εκτοπισμός.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: πώς έγινε η μετάβαση από το αρχαιοελληνικό στο βυζαντινό-χριστιανικό ή εβραίο-χριστιανικό «πρότυπο», στην ελληνική χερσόνησο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας;

Για εκατοντάδες χρόνια οι Ρωμαίοι, οι οποίοι θαύμαζαν τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, τον διατήρησαν και τον ανάπτυξαν. Όμως τον 4ο αιώνα K.E. ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α' ασπάστηκε τη νέα χριστιανική θρησκεία, όχι για καλό. Από αυτό το σημείο και μετά οτιδήποτε αρχαιοελληνικό λάμβανε μια νέα επιγραφή. Ονομαζόταν παγανιστικό και ειδωλολατρικό. Η επιστήμη έγινε αιρετική, η φιλοσοφία αποκαλούταν επικίνδυνη και οποιοσδήποτε εορτασμός των ελληνορωμαϊκών θεών θεωρείτο βλάσφημος.

Αρχαίοι ναοί και μνημεία λεηλατήθηκαν και γκρεμίστηκαν και πάνω στα ερείπια τους οικοδομήθηκαν ορθόδοξες εκκλησίες. Οι αρχαίοι φιλόσοφοι αναθεματίστηκαν από τους λεγόμενους πατέρες της ορθόδοξης εκκλησίας (βλ. τρεις ιεράρχες, Κοσμά Αιτωλό κ.α.). Η ελληνική γραμματεία ρίφθηκε στην πυρά, ώστε να μην «έχουμε ούτε καν υπομνημάτιση των παλαιοτέρων έργων φιλοσοφικών ή άλλων» (σύμφωνα με το έργο Thesaurus Linguae Graecae η διασωθείσα γραμματεία υπολογίζεται μόνο 2% του συνόλου της). 

Τα έργα και ημέραι των διαδόχων του Κωνσταντίνου, επίσης λεγόμενων μεγάλων αγίων βυζαντινών αυτοκρατόρων Θεοδόσιου και Ιουστινιανού, με τους διαβόητους Κώδικες Ρωμαϊκού Δικαίου που φέρουν τα ονόματά τους, είχαν ως αποτέλεσμα το κλείσιμο του Μαντείου των Δελφών, μετά από σχεδόν δύο χιλιετίες συνεχούς λειτουργίας, το σβήσιμο της Ολυμπιακής Φλόγας και τον αφανισμό από τον χάρτη του λεγόμενου παγανισμού και των λεγόμενων Εθνικών ειδωλολατρών, από την ορθόδοξη εκκλησία.

Με αυτά και αρκετά άλλα αντιλαμβάνεστε ότι η επικράτηση του χριστιανισμού δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο των λόγων και κηρυγμάτων αγάπης του. Για την ακρίβεια ο χριστιανισμός είναι η πρώτη θρησκεία στην παγκόσμια ιστορία που εξόντωσε τους αντιπάλους της, συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων Εθνικών, στο όνομα της αγάπης (βλ. Σταυροφορίες).

Το «νέο πνεύμα και οι νέες έννοιες που έφερε ο χριστιανισμός» δεν συμβάδιζαν καθόλου με το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, ενώ η λεγόμενη «νέα ώθηση» έγινε με την καθήλωση του δεύτερου. Ότι οι βυζαντινοί, εβραϊκής κυρίως καταγωγής, έμαθαν να γράφουν ελληνικά, μεταφράζοντας όπως ήθελαν την εβραϊκή Βίβλο (Παλαιά Διαθήκη) και συντάσσοντας μια νέα διαθήκη με τον Ιεχωβά θεό (ή Γιαχβέ), μέσω της Καινής Διαθήκης, διαβάζοντας και ερμηνεύοντάς την όπως τους βόλευε και βολεύει, αγόμενοι και φερόμενοι ανάμεσα στην κυριολεξία και τη μεταφορά, προς εξυπηρέτηση πάντα του δόγματος στο οποίο προσχώρησαν, επ' ουδενί δεν είναι στοιχείο προόδου.

Η μετάβαση λοιπόν, με τη δύναμη των όπλων, των νόμων και του χρήματος της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας της εποχής, της Ανατολικής Ρωμαϊκής ή Βυζαντινής, επετεύχθη με την υποταγή του κλασικού κόσμου, σε βάρος του αρχαιοελληνικού πολιτισμού.

Χρειάστηκε να παρέλθουν τουλάχιστον χίλια χρόνια μέχρι που η κρυφή ιστορία της αρχαίας Ελλάδας να ανακαλυφθεί ξανά στη Δύση, σπινθηρίζοντας την Αναγέννηση (Ιταλία) και τον μετέπειτα Διαφωτισμό (Γαλλία), επαναφέροντας στο προσκήνιο τις αρχαιοελληνικές ιδέες της τέχνης, της λογικής, της αιτιολόγησης, του ορθολογισμού, του πραγματισμού, της φιλοσοφικής και επιστημονικής σκέψης, του ανθρωπισμού/ουμανισμού, προσθέτοντας επίσης το αίτημα διαχωρισμού του κράτους από την εκκλησία.

Δυστυχώς ο δημιουργηθείς «νέος χαρακτήρας του ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος δεν νοείται χωρίς τον χριστιανισμό, ούτε και μακριά από την εκκλησία», ο αποκαλούμενος ελληνορθόδοξος πολιτισμός, κάθε άλλο παρά αναγεννητικός μπορεί να χαρακτηριστεί. Παραμένει σκοταδιστικός, μεσαιωνικός και πόρρω απέχει από τις διαφωτιστικές ιδέες. 

Η σύγχρονη Ελλάδα οικοδομήθηκε με βάσει τα βυζαντινά θεοκρατικά πρότυπα και έκτοτε βρίσκεται, τουλάχιστον πνευματικά, υπό την κατοχή του ορθόδοξου κλήρου. Οι δοξασίες, οι δεισιδαιμονίες, η θαυματοποιία και η άγνοια των σύγχρονων επιστημονικών θεωριών που εξηγούν τον φυσικό κόσμο: το Σύμπαν, τη ζωή, τον άνθρωπο, είναι τα στοιχεία που την χαρακτηρίζουν και έχουν κληροδοτηθεί και στην Κύπρο.