Εκκοσμίκευση: Πού και πώς;
Γράφει ο Πέτρος Παπαγεωργίου
Τελικά όλες οι
επιχειρηματολογίες στην κόντρα πίστης – αθεΐας υπό-τάσσονται στην πολύ απλή και
θεμελιώδη διάκριση:
Πιστός: αυτός που δέχεται ότι
η πραγματικότητα περιλαμβάνει και υπερφυσικότητες. Από κει και πέρα μπορεί να
πιστεύει σε οποιαδήποτε μυθικότητα, θρησκεία, δεισιδαιμονία.
Αθεΐα: είναι συνέπεια του ότι
στον φυσικό κόσμο δεν υπάρχουν υπερφυσικότητες. Δεν νοούνται οντότητες,
δράσεις, επιρροές που αντιβαίνουν στους φυσικούς νόμους. Δεν υπάρχουν παρά φύση
θαυματουργήματα, «κρίνοι», νεκραναστάσεις, κόλαση κ.λ.π. Η διάκριση αυτή δεν επιτρέπει
ενδιάμεσες συμβιβαστικές καταστάσεις, επιστήμονες με καντηλάκια, ναι μεν αλλά,
και άλλες τέτοιες κοροϊδίες και βολέματα.
Αναρωτήσου λοιπόν πού είσαι. Ή
φυσιοκράτης θα είσαι, με ελεύθερη κριτική σκέψη, ή ενδεής παραμυθιασμένος
δεισιδαίμων. Ή κάποιος που η μόρφωση που πήρε ελευθέρωσε τη σκέψη του από
πατρογονικές και παραδοσιακές μυθοπλασίες, ή κάποιος που απλώς δεν μορφώθηκε
(κι αν, σε πολλές περιπτώσεις, το νομίζει, απλώς αυτοκοροϊδεύεται). Και βέβαια
δεν είναι άσκοπο να ανασύρονται κάτω από τα πέπλα της επίσημης συγκάλυψης τα
ιστορικά στοιχεία που πιστοποιούν τα ανά τους αιώνες εγκλήματα των εκκλησιών
και των εκπροσώπων τους κατά της ανθρωπότητας, των ανθρώπων, της αλήθειας και
του πολιτισμού, για να τσιγκλάνε τους πιστούς, μπας και αναρωτηθούν μήπως και
κάτι δεν πάει καλά μέσα στο παραμύθι που τους έχουν χωμένους.
Είναι μια χρήσιμη διαδικασία,
αλλά πολύ μακρόσυρτη. Κι ασχολείται με τις επιπτώσεις των θρησκειών, όχι με τη
ρίζα τους, τον προσηλυτισμό και εθισμό στην υπερφυσικότητα. Στην Ελλάδα του
2017 έχει γίνει πια σαφές πως δεν μπορεί να ελπίζει κανείς ότι οι υπάρχοντες
πολιτικοί μας θα δεχτούν να χάσουν ψηφάκια τολμώντας να περιορίσουν την
συγκυβέρνηση της εκκλησίας (το πάνω χέρι) με το κράτος. Άρα πρέπει να
αναζητηθούν άλλοι τρόποι προώθησης της εκκοσμίκευσης.
Εκκοσμίκευσης πού και πώς; Εμείς οι
ενήλικες έχουμε, κουτσά-στραβά, απαλλαγεί από την αναγκαστική παρέμβαση της
εκκλησίας στα προσωπικά μας: ονοματοδοσία παιδιών, πολιτικοί γάμοι και κηδείες,
επίκειται και η αποτέφρωση κ.τ.λ. Εκεί που η δεσποτεία της εκκλησίας αδιάλλακτα
εμμένει (για να αναπαράγει το πελατολόγιό της) είναι στο να προσηλυτίζει τα
παιδιά μας στο ψέμα της θρησκείας μέσα από το υποχρεωτικό μάθημα των
θρησκευτικών, που άλλο δεν είναι παρά μία ομολογιακή κατήχηση. Εκεί πρέπει να
επικεντρωθούν οι προσπάθειές μας για την εκκοσμίκευση. Και αφού οι πολιτικοί
μας καθόλου δεν είναι ανανεωτές καθοδηγητές του κόσμου, αλλά υπολογιστές
ψηφακίων, δεν απομένει παρά η οδός της νομικής διεκδίκησης. Η δικαιοσύνη όταν
την ξυπνήσεις από την παρελκυστική της ρουτίνα απαιτώντας ισχυρά δικαιοσύνη, θα
υπερασπιστεί την τιμή της.
Σας ζητώ λοιπόν να συνταχθείτε
στην προσπάθεια της νομικής προσβολής του μαθήματος των θρησκευτικών, όπως αυτό
γίνεται, και να ανταλλάξουμε απόψεις για την μεθόδευση αυτής της διαδικασίας,
που θα πάρει μάκρος, και θέλει οργάνωση κι επιμονή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου